Od kilku dni Mariusz Trynkiewicz cieszy się długo oczekiwaną wolnością. Powstaje pytanie, czy słowo „cieszy” odpowiada  faktycznej sytuacji jego samego oraz otoczenia, w którym przyjdzie żyć seryjnemu mordercy.

Pozbawiony pracy (pomiędzy bajki można chyba włożyć mrzonki o karierze malarza), otoczony powszechną nienawiścią i lękiem, „szatan z Piotrkowa” może znów szukać niebezpiecznych dróg ujścia swojej frustracji, która z pewnością będzie narastać.  W związku z tym psycholodzy, terapeuci  uważają, że prawdopodobieństwo popełnienia zabronionego prawem czynu będzie akurat w tym przypadku bardzo wysokie.
W tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem wydaje się  pozostawienie Trynkiewicza w areszcie, przynajmniej na dłuższy czas. Ze względu na koszty państwo jednak nie kwapi się do tego, choć trwała izolacja groźnych przestępców jest jedną z najskuteczniejszych i najbardziej humanitarnych metod rozwiązywania tego typu problemów. 

Pojawia się jeszcze jedna kwestia. W przypadku Mariusza T. mamy do czynienia z bardzo poważnymi zaburzeniem  trudnej do samokontroli sfery, jaką jest seksualność człowieka. Dla części przeciwników, coraz bardziej aktywnych ruchów  LGBT, Trynkiewicz może stanowić jakieś koszmarne, ale paradoksalnie użyteczne połączenie homoseksualisty, pedofila i mordercy.

 W dyskusji na temat seksualności i tolerancji jaka opanowała media od prawej do lewej strony  może to prowokować. Prowokować zwłaszcza publicystów czy polityków do różnych, kontrowersyjnych wypowiedzi. A tych nie brakuje, co na antenach telewizyjnych udowodnili całkiem niedawno choćby Lech Wałęsa czy J. Korwin Mikke.