Podobnie jak Leszek Miller, szef SLD, a więc partii kojarzonej z tendencją do podwyższania poziomu fiskalizmu. Daniny na rzecz państwa najbardziej wzrosły z kolei podczas rządów największych nadziei polskiego liberalizmu – Donalda Tuska i Jacka Rostowskiego. A Janusz Palikot, jeszcze nie tak dawno dołączający do przysięgi poselskiej fakultatywne „tak mi dopomóż Bóg”, twierdzący że krzyż jest w polskiej kulturze tyle symbolem religijnym, co narodowym, w końcu wydawca konserwatywnego tygodnika Ozon i obrońca przedsiębiorców – stał się absolutnym zaprzeczeniem wymienionych postaw. Kościół w Polsce był zawsze bowiem po stronie ludu i po stronie polskości – mówił jeszcze nie tak dawno. I jeszcze PSL, dobry gospodarz… Tak świetny, że przed „gospodarskością” umowy gazowej z Rosją, którą podpisał Waldemar Pawlak, musiała nas bronić Unia Europejska.

Biorąc pod uwagę powyższe, konia z rzędem temu, kto zgadnie na jaki programostatecznie głosuje. Biorąc pod uwagę dotychczasową praktykę trudno na dzień dzisiejszy zarzucić brak logiki osobom, które głosować będą na PO, aby ostatecznie wyjaśnić katastrofę smoleńską, na Palikota, aby zwiększyć ilość religii w szkołach, na PSL aby zlikwidować KRUS czy SLD, aby przeprowadzić dekomunizację. Partia przed wyborami i po wyborach to jak pokazują ostatnie lata, to dwa różny byty.

Że jest coś nie tak z naszą demokracją zauważył ostatnio Władysław Frasyniuk. Wrocławska legenda Solidarności jako jeden z niewielu przedstawicieli „salonu” skrytykował kondycję naszej demokracji. Przyznał, że irytuje go niekompetencja rządu, ale uważa, że żadna z partii opozycyjnych nie jest w stanie zaproponować niczego lepszego. O ile ta diagnoza wydaje się mieć w sobie sporo racji, to już prezentowany sposób na jej zaradzenie każe powątpiewać w chęć zmieniania czegokolwiek. „- Marzyłaby mi się akcja, która zwiększa frekwencję w wyborach, ale oddane głosy są nieważne – tłumaczy. „- Byłby to bardziej słyszalny głos społeczeństwa niż niepójście na wybory. „Nie” dla słabego państwa Tuska, „nie” dla zaściankowości PiS” – dodaje.

Aż nie chce się wierzyć, że osoba o takim politycznym doświadczeniu potrafi sobie wyobrazić w noc wyborczą skonfundowane miny liderów partyjnych na wieść o tym, że co prawda wygrali wybory i będą za chwilę tworzyć rząd, ale głosów nieważnych było zbyt wiele… Dobrze wiemy, że najważniejsza będzie jedna, jedyna wielkość – ilość zdobytych mandatów. I tylko to się będzie liczyć. Słuchając Frasyniuka można odnieść wrażenie, że przekreślone karty przełożą się na zmniejszenie liczby posłów, urzędników, deficytu budżetowego, obciążeń fiskalnych itp., itd. O tym, że tak nie będzie, wie  nawet średnio rozgarnięty uczeń szkoły średniej. Nawet gdyby 90 proc. głosów nie spełniało kryterium ważności, to i tak w żaden sposób nie wpłynie to pozytywnie na aparat państwowy – ani ilościowo, ani jakościowo. A zaduma nad liczbą głosów nieważnych, o ile w ogóle taka będzie, potrwa nie dłużej niż 24 godziny. Taki sposób zmieniania rzeczywistości doprowadziłby jedynie do tego, że wybory przekształciłyby się w walkę na „twarde elektoraty”. A tych nie brakuje ani Platformie, ani SLD, ani PSL-owi,  ani tym bardziej Prawu i Sprawiedliwości. W wyborach na szefa PO głosów nieważnych było aż 7 proc. Przy żenującej frekwencji. Głosujący pozwalali sobie dopisywać do listy kandydatów nie tylko Grzegorza Schetynę, ale również… Majkę Jeżowską. Jedyną refleksja jaka dała się zauważyć, to pomysł na to, aby tę wstydliwą statystykę możliwie najlepiej ukryć przed opinią publiczną. Wiara że następnym razem będzie inaczej jest śmieszna.

Jedynie wprowadzenie JOW-ów daje szansę na poprawę jakości naszej polityki. Ta musiałaby nastąpić w momencie, gdy posłami zostaną ludzie znani lokalnie, cieszący się uznaniem za pracę niekoniecznie związaną z działalnością polityczną. Tacy, którzy zasłużą na mandat wolą większości mieszkańców niewielkiego okręgu. Posłów nie będzie mniej, ale nastąpi zmiana ich jakości. Wiedząc że stoją za nimi konkretni wyborcy z konkretnej lokalnej społeczności wybrańcy będą lojalni przede wszystkim im – a nie jak dotychczas partyjnemu liderowi. Bo ten jak już wiemy potrafi zmieniać swoje poglądy o wiele częściej, niż to jest przyzwoite. A przyzwoitości w polskim Sejmie chyba brakuje nam najbardziej.