Nie ukrywam, że czytało mi się ją po prostu dobrze. Zaletami autorki, z wykształcenia zresztą polonistki, był ciekawy sposób narracji  i podanie do publicznej wiadomości wielu ciekawych i raczej nieznanych szczegółów z życia codziennego Jaruzelskich – zwłaszcza w latach 70 i 80, choć nie tylko. 

"Rodzinę" na dobrą sprawę można by uznać za kontynuację „Towarzyszki Panienki” . Podobną, ale jednak  inną – Jaruzelska postanowiła tym razem skupić się bardziej na sobie. 

Rozumiem intencję umieszczenia na samym początku historii o próbie samobójczej z 1983 roku (motywacja skomplikowana, mieszcząca się w przedziale od zakazu wyjazdu pod namiot po szukanie sensu życia). Niewątpliwie część czytelników będzie wstrząśnięta podobnymi anegdotami, których jest tu sporo (np. w temacie uzależnienia od narkotyków i alkoholu). 

Styl opowiadania w książce jest wciąż całkiem sprawny, ale ze smutkiem trzeba stwierdzić, że zrobiło się bardziej pretensjonalnie. Miescami tekst przypomina rewelacje, które można znaleźć w kolorowych tygodnikach. Niektóre fragmenty, zwłaszcza z osobistego dziennika autorki (nowość), rażą infantylizmem. Inne są  dosyć tajemnicze – podejrzewam, że Jaruzelska pisząc o „chrześcijańsko-socjalistycznych” (sic!) wartościach, jakie przekazywał jej ojciec, sama nie wie, co ma tak naprawdę na myśli. W mojej ocenie uleciał też gdzieś humor, inteligentnie zaznaczony w poprzedniej książce.

 W jednym z ostatnich wywiadów autorka potwierdziła, że zawsze będzie ze wszystkich sił broniła ojca. Szkoda, bo przydałoby się jej  nieco obiektywizmu. Zwłaszcza w odniesieniu do człowieka o tak niejednoznacznej biografii i wzrastającej wiedzy  o czasie prl.

 Z drugiej strony Jaruzelska nie pisze pracy naukowej o swoim ojcu, a tym bardziej o sobie. Jej relacja ma prawo być nawet skrajnie subiektywna. Trudno  zgodzić się też z tezami  że  miała jakikolwiek wpływ na decyzje podejmowane na najwyższych szczeblach óczesnej władzy, wobec której była jednak lojalna. Bardzo wymowny w tym kontekście jest ciekawy opis spotkania z  Agnieszką Gzik-Pawlak, córką zabitego górnika z kopalni „Wujek”. 

Wielu czytelnikom trudno zrozumieć, dlaczego Monika nie potrafiła skutecznie przeciwstawić się ojcu. „Rodzina” w jakiś sposób na to odpowiada. W wielu miejscach wypowiedzi sprawiają wrażenie szczerych, i  ta szczerość jest najciekawsza i najbardziej kontrowersyjna. Sam byłem zaskoczony tym, jak Jaruzelska pisze o swojej mamie synu i partnerze życiowym. Te partie książki wyróżniają się pozytywnie - autorka nie poszła jednak za ciosem i nie nadała takiego kolorytu całości.    Dosyć ciekawe są również bardzo liczne opisy zawiłych koneksji rodzinnych i towarzyskich.

Trudno ocenić "Rodzinę" Jaruzelskiej. Na pewno wiele gorsza od "Towarzyszki Panienki", z drugiej strony może stanowić kiedyś ciekawy przyczynek do analizy motywacji i zachowań ludzi, którym przyszło żyć w rzeczywistości pełnej niezrozumiałych paradoksów.